Ceci nést pas un Garfield.

We zijn terug. Zelfde veldje, zelfde hekken, zelfde weer. Alleen de ontvangst is veranderd. Op zijn zachtst gezegd wat minder hartelijk. Bernard S. van het theehuis voert een tweedaagse boycot tegen onze activiteiten. Waarschijnlijk boos dat zijn krokodil er niet gekomen is en zwaar gebrouilleerd met de huidige organisatie van deze Leidse nationale parkdag. Flauw.
Het koetshuis wil wel voor ons zorgen. En van de vrienden van de leidse Hout krijgen we niets dan lof en steun.
Dat voelt goed.
Gisteren zijn we in de stromende regen begonnen aan het inzagen van een 80 centimeter (minstens) dikke beuk, die voor dit doel is klaargelegd. Het is een pechdag. De zaagketting die ik voor dit doel had besteld, blijkt niet van de goede lengte, zodat we op zoek moeten naar een alternatief. We bellen rond en fietsen van hot naar her. Uiteindelijk vind ik bij Hartwijk een universeel-ketting met het goede aantal schakeltjes. En hij past. Door nu.
Maar de fut is er uit. Van dit weer worden we zelf ook druilerig. Dat was gisteren.
Vandaag gaan we er fris tegenaan. En zowaar: het vlot.
De zaag presteert goed en al snel zijn we toe aan het hakstadium. We zijn wat uit training maar het voelt als coming home. Na het beuken van gisteren doen we het rustig aan, en ondanks dat krijgt de hond snel vorm. Enige minpunt: het publiek ziet van alles in ons blok. passanten verwachten een olifant, anderen zien een kat ontstaan, en grootste belediging is wel de verondersteklling dat wij werken aan een ruim driehonderd kilo wegende Garfield. Nou: nee. Ceci nést pas un Garfield.