Beeldhouwers in Leiden

Beeldhouwers in Leiden

zaterdag, mei 27

Ceci nést pas un Garfield.


We zijn terug. Zelfde veldje, zelfde hekken, zelfde weer. Alleen de ontvangst is veranderd. Op zijn zachtst gezegd wat minder hartelijk. Bernard S. van het theehuis voert een tweedaagse boycot tegen onze activiteiten. Waarschijnlijk boos dat zijn krokodil er niet gekomen is en zwaar gebrouilleerd met de huidige organisatie van deze Leidse nationale parkdag. Flauw.
Het koetshuis wil wel voor ons zorgen. En van de vrienden van de leidse Hout krijgen we niets dan lof en steun.
Dat voelt goed.
Gisteren zijn we in de stromende regen begonnen aan het inzagen van een 80 centimeter (minstens) dikke beuk, die voor dit doel is klaargelegd. Het is een pechdag. De zaagketting die ik voor dit doel had besteld, blijkt niet van de goede lengte, zodat we op zoek moeten naar een alternatief. We bellen rond en fietsen van hot naar her. Uiteindelijk vind ik bij Hartwijk een universeel-ketting met het goede aantal schakeltjes. En hij past. Door nu.
Maar de fut is er uit. Van dit weer worden we zelf ook druilerig. Dat was gisteren.
Vandaag gaan we er fris tegenaan. En zowaar: het vlot.
De zaag presteert goed en al snel zijn we toe aan het hakstadium. We zijn wat uit training maar het voelt als coming home. Na het beuken van gisteren doen we het rustig aan, en ondanks dat krijgt de hond snel vorm. Enige minpunt: het publiek ziet van alles in ons blok. passanten verwachten een olifant, anderen zien een kat ontstaan, en grootste belediging is wel de verondersteklling dat wij werken aan een ruim driehonderd kilo wegende Garfield. Nou: nee. Ceci nést pas un Garfield.

donderdag, mei 25

De tijd dringt. A torst de deadline van haar scriptie op de schouders. Ik zou liever gaan schilderen, maar we gaan door. Vanavond moet er een poot geschuurd, aangezet en gelijmd worden. De tussenbalken moeten in een precieze kartonnen mal gekopieeerd worden. Dan kunnen we zondag makkelijk de uitsparingen inzagen in de beuken romp.
De tijd vliegt. We leggen het alles vast.

maandag, mei 22

messcherpe Makita

Er moet iets op te vinden zijn. Om te voorkomen dat we zaterdag halverwege het proces stranden vanwege technische problemen, ben ik begonnen met het maken van dwarsverbindingen tussen voor en achterpoten. Ik had een gratis stalen pijp bij Burgy gescoord ("tis datme vrrouw ook welles beeldhouwt, anders hatjem niet mee gekreege") maar die oplossing heb ik laten varen. Te zwaar, liever met hout.
Met de bovenfrees maak ik een hout-hout-penverbinding die (mits goed bij elkaar gehouden door een stalen bout) die honderden kilo's aan beukenhout wel zou moeten kunnen dragen. Maar hoe veilig is het?
De palen beuken liggen in Hazerswoude, kom ik net achter, ik ga nog wel effen kijken voor het zover is.
bij Kruyt bestel ik een nieuwe ketting. De Makita moet messcherp zijn als ik 'm dit weekend in die palen zet.

vrijdag, mei 12

Leidse hout. :Toekomstige situatie.


de gemeente heeft eindelijk de vergunning voor het herplaatsen van Spa in de ambtelijke molen opgenomen. Er mist nog hier en daar wat aan officieele stukken, maar ze zijn er tenminste mee bezig. We streven ernaar het nieuwe beeld Dog tegelijk met spa daar neer te kunnen zetten. Dat zou mooi zijn. Of we dat halen is zeer de vraag.

donderdag, mei 11

Pats!



Het moet sneller. Ik haal de Makita uit het vet en ga aan de slag. Het moet een hond worden van ruim een meter hoog. Ik inventariseer het houtvoorraad en kies voor wat restjes uit de Uitschot-tijd voor de achterpoten en zaag een van de blonde stammen in de lengte door voor de voorpoten. Voortdurend stuit ik op knoesten. De zaag presteert prima, maar lijkt wel botter geworden. We moeten dus nog naar Vlijm voor het een en ander. Net als de beitels.

A is wat later (baantjes met dikke wijven); zij kort af, zaagt en plakt verder aan het lopende project. Met enige tegenzin zet ik me weer aan de hond. Ik ben kapot inmiddels. Heb vanaf zevenen staan beulen en sjouwen in mijn eentje, ik word onvoorzichtig, dat is gevaarlijk. Natuurlijk toch weer teveel bier.

De troep van bergen zaagsel (lekker banjeren), verdwaald gereedschap (waar is mijn grote knetter?) en afgezaagde blokken eiken, maakt het atelier ook niet overzichtelijker. Enkele palen gaan als dominostenen om en de laatste tikt een ruit uit. .

De paal in Groningen


Hier ligt de klomp derklompen. Nu nog even ophalen....

maandag, mei 8

CD-hoesjes


Annika heeft een coming out. Eindelijk neemt ze haar CD-hoesjes serieus. Wat mij betreft: toegelaten.